ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Η αγάπη του Απ. Πέτρου στο Χριστό Υπήρχε εποχή, που ο Πέτρος αγαπούσε επιπόλαια τον Ιησού Χριστό.  Ήταν μεγαλόστομος, αλλά συγχρόνως λιπόψυχος.  Είχε άκριτο ενθουσιασμό. Όταν ο Κύριος του είπε  ότι πορεύεται εκεί που δεν μπορεί να τον ακολουθήσει μεγαλόστομη βγήκε από το στόμα του Πέτρου η υπόσχεση: «Διατί ου δύνομαί σε ακολουθήσαι; Την ψυχήν μου υπέρ σού θήσω». Και ο Κύριος αναγκάσθηκε να του πει την πρόβλεψη της αρνήσεώς του: « Αμήν, αμήν λέγω σοι, ου μη αλέκτωρ φωνήσει έως ου απαρνήση με τρις». Λίγο δε πριν από την προσευχή της αγωνίας ο Πέτρος πάλι δίνει μεγαλόστομη υπόσχεση: «Καν δέη με συν σοι αποθανείν, ου μη σε απαρνήσομαι» ΙΜατθ. 26,35). Αγάπη βεβαίως κρυβόταν στα λόγια του Πέτρου. Αλλ’ η αγάπη αυτή έμοιαζε σαν τη φωτιά που καίει τα φρύγανα. Φουντώνει η φωτιά αυτή, λαμπαδιάζει, εντυπωσιάζει, φαντάζει, αλλ’ αμέσως σβήνει… Τέτοια πολλές φορές είναι και η δική μας αγάπη στο Χριστό· αγάπη επιπόλαιη, αγάπη καιρικού ενθουσιασμού, αγάπη με λόγια. Είναι φωτιά όχι της

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ(ΟΣΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ) ΚΕΙΜΕΝΟ Δέχου Δέσποτα, Πανάγαθε Παράκλητε, μοναδική Ἁγία  καί προσκυνουμένη  καί  ὁμοούσιος  καί  ἀδιαίρετος  Τριάς, τήν  πενιχράν  ταύτην παράκλησιν, ἥν  ηὐδόκησας  προσφέρειν  Σοί, ἄνθρωπος  ἁμαρτωλός  καί  κατακεκριμένος  καί  συγχώρησόν  μοι τά  παραπτώματα, τά ἑκούσια  καί  τά ἀκούσια. Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν  με  καί  ἐκ τῶν πρός  ἐμέ ἀλλοτρίων, ἐλέησον  τόν   δοῦλον  Σου. Εὐδόκησον ἐπ’ ἐμοί τῷ  ἁμαρτωλῷ  καί  ἐλεεινῷ  καί  τήν  ἀδύναμον  ψυχήν  μου ἐπίσκεψον  διά  τῆς  Σῆς  χάριτος  καί  θεράπευσον  τήν  συντριβήν  αὐτῆς. Ἐλέησόν με Δέσποτα, Παράκλητε Θεέ, ἐλέησόν με· ἁγίασόν μου τήν ψυχήν  καί τό  σῶμα· φώτισόν μου  τόν  νοῦν  καί  τήν  διάνοιαν· κάθαρον  τό  ἐμόν  συνειδός  ἀπό  πάσης  ἀκαθαρσίας, ἀπό  λογισμῶν  ῥυπαρῶν,  ἀπό  προφάσεων πονηρῶν, ἀπό  νοήσεων Σε  ὑβριζόντων, ἀπό  πάσης  ὑπερηφανείας  καί οἰήσεως  καί  ἐπάρσεως, ἀλαζονείας  τε καί  θράσους  καί  ὑπεροψίας, σατανικῆς ταλαντεύσεως, φα

Πεντηκοστή:  Η απαρχή της εν Πνεύματι παρουσίας του Ιησού Χριστού  στον κόσμο  Η Εκκλησία είναι Θεανθρώπινος οργανισμός. Το Άγιο Πνεύμα αποτελεί την ψυχή και τη ζωογόνο πνοή της Εκκλησίας. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και ο κατεξοχήν φορέας και δοτήρας των ακτίστων ενεργειών της.  Πρόκειται για την ενεργοποίηση και μετάδοση των συνεπειών της οικονομίας του Χριστού στην ανθρωπότητα και την κτίση, διαμέσου της οικοδομής και διοργάνωσης του σώματος της Εκκλησίας (Στ. Γιαγκάζογλου, 2009, σ.8). Ο σκοπός της δράσης του Αγίου Πνεύματος είναι ο αγιασμός των πιστών, ως μελών της εσχατολογικής κοινότητας και η μετάβασή τους εντός της σφαίρας της θείας πραγματικότητας που εκφράζει η αλήθεια του Θεού. Ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, αποτελεί το εσχατολογικό δώρο που δίνεται στην εσχατολογική κοινότητα μετά την Ανάληψη του Ιησού Η έλευση του Παράκλητου εγγράφεται στο “μεγαλοφυές και σωτήριον” αποτέλεσμα της ένσαρκης οικονομίας ως φυσική συνέχεια του επίγειου έ

      Ο ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ                                                                                του  Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου  Δρ. Θ. Την χαρμόσυνη Πασχαλινή περίοδο έρχεται να επισφραγίσει η Ανάληψη του Χριστού μας στους ουρανούς. Φθάνει η στιγμή που ο Νικητής του θανάτου Χριστός δείχνει τον τελικό προορισμό του ανθρώπου.  Μέσα σε μία υπερκόσμια δόξα ο Αναστημένος Χρίστος αποχαιρετά τον άνθρωπο και επιστρέφει στους ουρανούς.  Τα τριάντα τρία χρόνια Του ο Χριστός που έζησε στη γη, δίδαξε, θαυματούργησε, ευεργέτησε, φανερώνεται, κρύπτεται , συνδιαλέγεται, σιωπά, χαίρεται, δακρύζει, πονάει, προδίδεται, συγχωρεί, πεθαίνει, ανασταίνεται και αναστημένος δεν εξαφανίζεται, αλλά ζει και φανερώνεται άλλοτε ξάστερα και άλλοτε «εν ετέρα μορφή», για να κατασταλάξει που; για να καταλήξει στο μεγάλο γεγονός της Αναλήψεως.  Καταφθάνει λοιπόν ο Θεός στη γη, ξεγελάει τον διάβολο, αρπάζει το πλάσμα του από τον θάνατο και τη φθορά και τον ανεβάζει τόσο ψηλά, ώσ