Μεγάλη Πέμπτη-Για τους χιτώνες του Κυρίου

Μεγάλη  Πέμπτη

Για τους χιτώνες του Κυρίου

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Με ρωτάς, σεβαστή αδελφή, για τους τρεις χιτώνες με τους οποίους ήταν ντυμένος και σκεπασμένος ο Κύριος κατά το διάστημα αρκετών ωρών τη Μεγάλη Παρασκευή.
Γιατί ο Πιλάτος τον έντυσε με πορφυρό χρώμα;
Γιατί ο Ηρώδης τον έντυσε με λευκό χρώμα;
Και γιατί οι εκτελεστές επίσης λίγο πριν Τον θανατώσουν Τον έντυσαν πάλι με τον δικό Του χιτώνα;

Όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Χριστού έχουν μεγάλη σημασία, όλα αποκαλύπτουν κάποια αλήθεια και χρησιμεύουν ως δίδαγμα στους ανθρώπους.
Κάποια από αυτά τα διδάγματα είναι άμεσα και εμφανώς αντιληπτά, ενώ κάποια άλλα είναι έμμεσα και με παραστάσεις που χρήζουν ερμηνείας.
Το σκέπασμα του Χριστού με τρεις χιτώνες ανήκει σ’ αυτήν τη δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.


Ο Πορφυρός χιτώνας είναι ο χιτώνας του Ρωμαίου αυτοκράτορα.
 Όταν ο Κύριος είπε στον Πιλάτο ότι το βασίλειό Του “ούκ εστιν εκ του κόσμου τούτου” (Ιωά. 18, 36) αυτό φάνηκε στο υλιστικό πνεύμα του Ρωμαίου αξιωματούχου ως ανοησία και ως εμπαιγμός της αυτοκρατορικής αξιοπρέπειας.
Γι’ αυτό οι στρατιώτες του Πιλάτου έντυσαν τον Χριστό με πορφυρό χιτώνα ‒δηλαδή με τον πιο ευτελή που μπορούσαν να βρούν‒ για να τον χλευάσουν αποκαλώντας Τον βασιλιά.
Αλλά και μόνον αυτός ο χιτώνας αυτοκρατορικού χρώματος μαρτυρεί για τον Κύριο, ότι ο Χριστός είναι πράγματι Βασιλιάς.
Οι παλικαράδες του Πιλάτου, λοιπόν, κοροιδεύοντας στην πραγματικότητα ανακήρυξαν τον Κύριο σ’ αυτό που πράγματι ήταν!
Κανείς απ’ όλους αυτούς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι το βασίλειο του Χριστού θα κυριαρχήσει πάνω στη Ρωμαική αυτοκρατορία και σε κάθε άλλη αυτοκρατορία του κόσμου.

Ο βρώμικος βασιλιάς Ηρώδης, περίμενε πως ο Χριστός θα κάνει κάποιο θαύμα μπροστά του.
Δεν επιθυμούσε, βέβαια, κάποιο χρήσιμο και φιλάνθρωπο θαύμα, αλλά ένα βάρβαρο θαύμα το οποίο θα χρησίμευε μόνο για την ικανοποίηση των οφθαλμών του.

Εν τω μεταξύ, μπροστά του στεκόταν το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου: άνθρωπος καθαρός και αναμάρτητος.
Η ακριβής αντίθεση του βασιλιά της γενοκτονίας και του δολοφόνου του Ιωάννη του προδρόμου. Εγώ κρατώ ότι αυτός ο νέος ακάθαρτος απόγονος του Ησαύ μπορούσε να πιστέψει σε όλα τα θαύματα του κόσμου, αλλά με τίποτα και ποτέ στο θαύμα της αγνότητας και του αναμάρτητου ενός ανθρώπου. Και ακριβώς αυτό το μέγιστο και σπάνιο θαύμα στάθηκε μπροστά του.


Αλλά αυτός βρώμικος στη ψυχή δεν μπορούσε να το δεί.
Απογοητευμένος από τις προσδοκίες του ο Ηρώδης έντυσε με λευκό χιτώνα τον Χριστό.
Το λευκό είναι η εικόνα της καθαρότητας και της αθωότητας. Θα διάβασε, βέβαια, ότι οι άγγελοι του Θεού εμφανίζονται με λευκούς χιτώνες. Κι έτσι λοιπόν, ο ακάθαρτος Ηρώδης που σκέφτηκε ότι ο Χριστός δεν είναι καθαρός όπως και αυτός και οι άλλοι, Του φόρεσε λευκό χιτώνα, σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας. Αυτό αποτελεί και στις δύο περιπτώσεις αναγνώριση του Χριστού από τους εχθρούς Του, έστω κι αν αυτό έγινε άθελά τους και ασυνείδητα.

Τέλος, μόνο πριν τη σταύρωση ο Κύριος ντύθηκε με τον δικό Του χιτώνα. 
Ήταν ο χιτώνας που του είχε υφάνει η δική Του Αγία Μητέρα, η Θεοτόκος. Είναι ο ίδιος χιτώνας με τον οποίο περπάτησε στη γη και πάνω στον οποίο οι στρατιώτες στον Γολγοθά ρίχνουν τα ζάρια.

Αλλά δεν βλέπεις σ’ όλα αυτά ένα μεγάλο δίδαγμα για μας; 
Οι άνθρωποι συχνά αποφαίνονται για το αν είμαστε καλοί η κακοί. 
Ανάλογα με την απόφασή τους μας εκτιμούν, μας θαυμάζουν η μας κατακρίνουν. 
Οι διάφορες κρίσεις των ανθρώπων δεν μοιάζουν για μας με χιτώνες; τη μία μας ντύνουν με τον χιτώνα του σοφού, την άλλη με τον μαδνύα του τρελλού. 
Τη μία μας περιβάλλουν με τον μανδύα της ανδρείας, την άλλη μας σκεπάζουν με τα κουρέλια της απαξίωσης. 
Αλλά όλοι οι χιτώνες γρήγορα βγαίνουν κι αλλάζουν, ανάλογα με τις ασταθείς και συχνά εναλλασσόμενες κρίσεις των ανθρώπων.
 Όμως, εν τέλει, την ώρα του θανάτου ο καθένας από μας θα φανεί με το δικό του χρώμα, με τον δικό του χιτώνα.